Antologia osobista
Wiatr wie, jak trzeba nacichać...
Za oknem — mrok się kołysze.
Nie widać świata, nie słychać.
Lecz ja coś widzę i słyszę.
Ktoś z płaczem ku mnie z dna losu
Bezradnie wyciąga rękę!
Nie znam obcego mi głosu.
Ale znam dobrze tę mękę!
Zaklina, błaga i woła,
Więc w mrok wybiegam na drogę.
I, nic nie widząc dokoła,
Zrozumieć siebie nie mogę!
W brzozie mgła sępi się wiotka.
Sen pusty!... Wracam do domu...
Nie! Nikt się z nikim nie spotka!
Nikt nie pomoże nikomu!
Podaj mi rączkę, trumienko. Konik
Wędzidło gryzie, chrapami świszcze.
Już stangret wciska czaszkę na piszczel,
Dziurawą trąbkę bierze do dłoni.
A więc ruszymy na jednym kole,
Pod poszarpanym w nic baldachimem,
Ale wesoło! Mam mandolinę,
Z której wygnamy oślepłe mole.
He, he, trumienko, gdzieś jest cmentarzyk,
Gdzie przykucniemy z wielką ochotą,
Żeby przykryci spierzchłą kapotą
Bardzo intymnie sobie pogwarzyć.
Mysz nas nawiedzi, przyfrunie sowa,
Szakal przyczłapie z obwisłą szczęką,
Kornik zacyka do drzwi tak cienko,
Jakby żałował czegoś, trumienko,
Jakby żałował...
Stanisław Grochowiak
Noc. Któż do bramy o tej porze stuka?
Wiatr liśćmi kręci i zamiecią grozi.
Za budę wciska się zlękniona suka,
Co w dzień biegała na długim powrozie.
Do drzwi domu stukanie. A któż to być może?
Na niebie chmury niby świńskie ryje,
Księżyc przez chmury i widno na dworze
Nikt nie szedł, a na płocie chwieją się rogoże.
Pukanie do pokoju? Nie zgadujesz czyje?
Jarosław Iwaszkiewicz, Muzyka wieczorem
Ostatnia świeca gaśnie. Za oknami,
Które zarasta mrozu katarakta
Płaska i jednostajna leży śniegu płachta,
Kołysząc wszystkie kwiaty ze wszystkimi snami.
Księżyc przygasł, pomarzły w zagajach bażanty,
Cisza i zgon panuje, choć serce me bije.
Gdy tylko trochę oczy palcami przykryję,
Widzę złociste wrota, zasłon amaranty,
Barokowe anioły pląsają po trumnach
I białe rozciągają wszędzie prześcieradła,
Między niebem, gdzie świeci planeta pobladła
A pustą ziemią — która myśli że rozumna.
Jarosław Iwaszkiewicz, Muzyka wieczorem
Umarłaś w mrozy. Jakie były śniegi!
Już nie mam kogo spytać: czy pamiętasz?
Musi wystarczyć przechadzka na cmentarz.
Samotna pamięć wątłe snuje ściegi,
A dzisiaj w nocy śniły się pokoje
Domu, co dawno zgasł jak świeczka w dłoni.
Lekko kołysał echem ucho moje
Stukot przed domem kopyt naszych koni.
Jarosław Iwaszkiewicz, Muzyka wieczorem