Godzina między

słońce w głowę zachodzi jak co dzień

co też będzie ze światem po zmroku

wieczór czyha w ogrodzie jak złodziej

i wiatr wietrzy w gałęziach niepokój



cieniom też wydłużyły się gęby

ale słońce gra jeszcze na listkach

a widnokrąg nim wbije w nie zęby

łyka ogień jak jaki artysta

jeszcze śmieją się wierzby płaczące

i topole żonglują wróblami

słowik ma nowy koncept na koncert

choć zdawało się przedtem że zamilkł



czapla siwa na boki się kiwa

w lustrze wody poprawia makijaż

aż mi trudno te chwile nazywać

taka dziwna ich pora niczyja

Nieszczęście doskonałe, 1987

Jacek Podsiadło