Światło księżyca

Dusza twa jest jak pejzaż wyszukany,

Gdzie wdzięcznych masek krążą roje płoche

I bergamasek tłum w pląsy porwany;

Wszyscy w przebraniach, jakby smutni trochę.


Sławią miękkimi piosnki swej tonami

Zwycięską miłość i żywot swobodny,

Lecz w szczęście swe nie wierzą, zda się, sami!

Bukiety nut w księżyca blask łagodny


Wplata noc pełna smutku i urody,

W koronach drzew ptaszęce budząc chóry

I w spazm zachwytu zmieniając plusk wody,

Rozbryzgi fontann chłoszczących marmury.

Paul Verlaine

przekład Roman Kołoniecki

*



Pełnia miesięczna


Twa dusza jest jak jakiś park szczególny,

Gdzie błądzą maski i pajace grzeczne,

Przy lutni dźwięku wiodąc tan okólny,

Smutne — pomimo szatki niedorzeczne.


Miłość zwycięską i dni życia jasne

Sławi piosenka ich, srebrzyście brzmiąca,

Ale nie wierzą, zda się, w szczęście własne;

Śpiew ich się miesza ze światłem miesiąca,


Z blaskiem, co smutno lśni, piękny i szklanny,

W którym śni drzewo i ptak czarnopióry

I łkają dreszczem zachwytu fontanny,

Smukłe fontanny, dżdżące na marmury.

przekład Jerzy Żuławski