Stary człowiek

W środku kawiarni, pełnej kolorów i krzyku,

jakiś cichy staruszek usiadł przy stoliku.

Czyta gazetę. Nikt go do siebie nie prosi.


Osnuty swą starością wzgardzoną i marną,

myśli o tym, jak mało barw życia zagarnął

wtedy, gdy miał i piękność, i siłę młodości.


Bardzo już się zestarzał — dobrze to poznaje.

A pora, gdy był młody, tak mu się wydaje

jakby wczoraj. O, jakże to szybko zleciało!


Wspomina, jak niemądrze Roztropności słuchał,

kiedy mu ta oszustka szeptała do ucha:

"Poczekaj jeszcze jutra — czasu masz niemało."


Pragnienia odepchnięte, radości zniszczone,

poświęcone rozkosze, lata utracone

szydzą teraz okrutnie z przezorności marnej.


...Nad samotnym stolikiem siwą głowę schylił,

zmęczony rozmyślaniem smutnym. I po chwili

już zasypia staruszek na środku kawiarni.

Konstandinos Kawafis

przekład Zygmunt Kubiak

*

W karczmie nad morzem

W karczmie nad morzem staruszek w kącie siadł

Siwą głowę pochylił, siedzi sam

Czyta gazetę, bo nie prosi go nikt do swojego stołu

Patrzą ze wzgardą na jego starty płaszcz

Wie, że bez uciech przeżył tyle lat

Że nie wróci mu już uroda z tych dni, że czas mu zabrał zdrowie

Wie, że stary jest, czuje to i widzi

Łzy ma w oczach znów, bo znów o tym myśli

Myśli, bo ma czas — czasu ma aż nadto

Jeszcze wczoraj był młody, tak niedawno

Jeszcze wczoraj był młody, tak niedawno

Zawsze był rozsądny — i co z tego ma?

Piekło starości, oszukany czas

Każde pragnienie dusił rozsądnym zdaniem: zaczekaj, jutro też jest dzień

Tylu radości się wyrzekł w tamte dni

Tylu pięknych przebudzeń w jasny świt

Tyle straconych chwil drwi z niego dziś, gdy jego ciało drąży czas

Wie, że stary jest, dobrze to poznaje

Wie, że stary jest, myśli o tym stale

Myśli, bo ma czas — czasu ma aż nadto

Jeszcze wczoraj był młody, tak niedawno

Jeszcze wczoraj był młody, tak niedawno

W karczmie nad morzem staruszek w kącie siadł

Już wspomnienia i sny umknęły w dal

Zwiesił głowę i śpi, oparty o stół, oparty o stół...

przekład Filip Łobodziński