Podnieśmy wzrok choć raz

Nad wszechobecny bród,

Co szpeci nasze dni,

Nad oczy, w których trud

I cicha rozpacz drży;

Nad złej niemocy toń,

Co kradnie życia część,

Nad wyciągniętą dłoń

I dłoń zwiniętą w pięść,

I nad granice, co

Uparcie dzielą nas,

Podnieśmy wreszcie wzrok,

Podnieśmy wzrok choć raz...

...Podnieśmy wzrok choć raz

Nad tej brzydoty mur,

By ujrzeć słońca blask,

Płynące rzędy chmur

I przyjaźń, tę bez słów,

Jaskółki szybki lot,

Ten statek, który znów

Swój odnajduje port...

Przez ból i tępy gniew,

Co toną w próżnych łzach,

Tę złość, co w żyłach wre,

Tętniacy w uszach strach,

Przez ulic dziki tłum,

Co warczy, krzyczy, łka;

Przez głos wojennych salw,

Co wiecznie ściga nas,

Przez obcy, groźny gwar

Wsłuchajmy się choć raz...

...Wsłuchajmy się choć raz

W milknący ptaków śpiew,

W szemrzący lata czas,

W płynącą wolno krew.

I kołysanki takt

Co w dal odpływa, hen,

Na Ziemi starej znak

Zapadającej w sen...

Jacques Brel

przełożył Jerzy Menel