Dwoistość rzeczy

Dwoista jest natura rzeczy. Światło i ciemność.

Róże i przepaść. Jest człowiek,

blask i żar, ale są też liście,

co chronią ptasie gniazda. Jest słońce,

co rodzi słońce, które wzejdzie rankiem.

Jest rzeka — naga — piękny boży dopust natury

i jest jej czarne dno raków pełzających, nurt ryb pełny,

i jest dwoistość drzewa: w koronie i w korzeniach,

w ogniu i w zimnym mrozie trumny, są skały

nieruchome w górach i są skały zstępujące w miastach pod progi.

I jest człowiek z przyjściem i odejściem, ze snem,

świadom swej dwoistości w gęstwie znaków, pamięci i czynów.

Dzisiaj w mrowiu znaków innych, czynów innych i myśli innych

są w nim dwaj: odwróceni od siebie, poszukujący,

plecami odwróceni do słów i uczynków swoich.

Jest człowiek

i są pogórza między ludźmi



Góry i góry,

zbocza i szczyty

z rannym słońcem do mgieł odwrócone.

Július Lenko

przekład Witold Nawrocki