Tak, jak malował pan Chagall

Tych miasteczek nie ma już,

Okrył niepamięci kurz

Te uliczki, lisie czapy, kupców rój,

Płotek z kozą żywicielką,

Krawca Szmula z brodą wielką,

Co jak nikt umiał szyć ślubny strój...

A zakochane oczy lśnią,

Otula się liliową mgłą

Zapomniany świat i płynie, płynie w dal...

Z kogucim i baranim łbem

Na białej chmurze ginie hen,

Tak, jak malował pan Chagall...

Już zmierzony ślubny strój,

Chudy krawcze, atłas krój

I odmierzaj łokciem śnieżnobiały tiul!

Gdy wypieścisz ślubną suknię,

W mig o srebro srebro stuknie,

A ty żyć będziesz — ech, jak ten król!

A zakochane oczy lśnią,

Otula się liliową mgłą

Zapomniany świat i płynie, płynie w dal...

Z kogucim i baranim łbem

Na białej chmurze ginie hen,

Tak, jak malował pan Chagall...

Tych miasteczek nie ma, nie,

Ale, krawcze, oczy twe

Miał kolega, gdy pociągu zabrzmiał gwizd...

Pozostały na peronie

Nasze zaciśnięte dłonie

I ten szept: bywaj zdrów... napisz list...

Wojciech Młynarski